تذهيب را مي توان مجموعه اي از نقش هاي بديع و زيبا دانست که نقاشان و مذهبان براي هر چه زيباتر کردن کتاب هاي مذهبي، علمي، فرهنگي، تاريخي، ديوان اشعار، جنگهاي هنري وقطعه هاي زيباي خط به کار مي بردند.
تذهيب ايراني
شايدبتوان تاريخ آرايش و تذهيب قرآن را همزمان با نوشتن آن دانست به اين معني که نخست به منظور تعيين سر سوره ها، آيه ها، جزوه ها و سجده ها آن را به نوعي تزئين ميکردند. رفته رفته علاقه مفرط مسلمانان به قرآن و همچنين عشق به تجمل، هنرمندان رابر آن داشت تا در تذهيب آن دقت بيشتري به کار برند و در نتيجه اين آثار از سادگي بيرون آمد و جنبه تزئيني به خود گرفت به خصوص قرآن هايي که براي امرا و بزرگان نوشته مي شد. اين امر خود يکي از علل توجه هنرمندان، به تزئين بيشتر و موجب تکامل فن تذهيب شد.